Zorza polarna to zjawisko świetlne dla którego udajemy się na Islandię. Obserwowana jest w górnej atmosferze w pobliżu biegunów magnetycznych planety, które ma silne pole magnetyczne o charakterze dipolowym (dwubiegunowym).
Na Ziemi zorze występują na wysokich szerokościach geograficznych, głównie za kołami podbiegunowymi, chociaż w sprzyjających warunkach bywają widoczne nawet w okolicach 50. równoleżnika. Zdarza się, że zorze polarne obserwowane są nawet w krajach śródziemnomorskich. Na półkuli północnej zorza jest określana łacińską nazwą Aurora borealis, a południowa zorza polarna nosi nazwę Aurora australis.
Powstawanie zjawiska związane jest z przepływem prądu w jonosferze na wysokości około 100 km ponad powierzchnią Ziemi, w obszarze przenikania pasów radiacyjnych i górnej atmosfery ziemskiej.
Słońce stale emituje strumień naładowanych cząstek, czyli wiatr słoneczny. Podczas rozbłysków Słońce wyrzuca większe ilości takich cząstek; należą do nich protony o energiach do 1 GeV oraz elektrony o kilka rzędów wielkości mniejszej energii (co wynika z mniejszej masy spoczynkowej tych cząstek). W pobliżu Ziemi tory lotu tych cząstek są odchylane przez ziemskie pole magnetyczne. Schwytane przez ziemską magnetosferę cząstki poruszają się po torze o kształcie helisy wzdłuż linii pola magnetycznego łączących obydwa ziemskie bieguny magnetyczne, powodując wzbudzenia atomów w obszarze polarnym, a skutkiem tego świecenie zorzowe. Atmosfera na dużych wysokościach jest zjonizowana i rozrzedzona, co jest przyczyną także emisji linii wzbronionych. Świecenie zorzowe tworzy ponad 270 linii emisyjnych, głównie tlenu i azotu.
Wiatr słoneczny tworzą emitowane stale przez Słońce protony i elektrony o mniejszych prędkościach, a zatem i energiach, również wtedy, gdy na Słońcu nie obserwuje się plam. Także one są pułapkowane przez ziemskie pasy radiacyjne, ale z powodu mniejszej energii nie wzbudzają tak intensywnie plazmy jonosferycznej, jak cząstki emitowane podczas rozbłysków i nie powodują większych zórz. Cząstki elementarne z rozbłysków są wysokoenergetyczną fazą wiatru słonecznego. Z powodu przeciwnego ładunku protony i elektrony obiegają Ziemię w przeciwnych kierunkach wytwarzając różnicę potencjału na krańcach magnetosfery (około 40 kV), która może się zmieniać po rozbłyskach i powodować indukcyjne przepływy prądu elektrycznego w jonosferze. Z tego powodu zorze bywają widywane częściej przed lokalną północą niż nad ranem.
Po intensywnych rozbłyskach na Słońcu zorze obserwowano również na średnich szerokościach geograficznych, w tym ponad Polską, a nawet w okolicach równikowych. Zjawisko widywano także w dzień, oraz podczas prawie niezaburzonego magnetyzmu.
Zorze są obserwowane podczas burz jonosferycznych, a wysoka wówczas jonizacja powoduje zaburzenia w rozchodzeniu się fal radiowych, a nawet ich zupełny zanik.
Rozróżnia się typy systematyczne kolory zórz: pasma, łuki, kurtyny, promienie, korony i inne. Stwierdzono emisje w zakresie barwy niebieskiej, zielonej, żółtej i czerwonej, a bardzo często białe. Kolor zjawiska jest skutkiem różnej intensywności linii emisyjnych. Kolor zorzy zależy od rodzaju gazu oraz od wysokości, na jakiej występuje zjawisko. Na czerwono i na zielono świeci tlen, natomiast azot świeci w kolorach purpury i bordo. Zderzenie cząstek z mieszaniną azotu i tlenu daje barwę żółtą. Lżejsze gazy – wodór i hel – świecą w tonacji niebieskiej i fioletowej.

Seljalandsfoss i Gljúfrabúi (Gljúfrafoss). Malowniczy Seljalandsfoss jest widoczny już z daleka dla kierowcy jadącego drogą nr 1, biegnącą dookoła Islandii. Gdy skręcimy w lewo w kierunku doliny Thorsmork, już po przejechaniu kilkuset metrów dotrzemy do wodospadu. Warto zatrzymać się tu na dłuższą chwilę.
Seljalandsfoss ma 60 metrów wysokości. Woda spada tu z wysokiego klifu, będącego fragmentem dawnej linii brzegowej. Obecnie morze oddalone jest od tego miejsca o spory kawałek. Woda płynie więc dalej pod postacią wartkiej rzeczki, a po chwili wpada do całkiem dużej rzeki, rozlanej szeroko i przechodzącej bliżej morza w lagunę.
Spacer przy wodospadzie Seljalandsfoss to bardzo dobry pomysł. Tym bardziej, że specjalną ścieżką można zajść go od tyłu i oglądać świat zza wodnej ściany. Trzeba tylko chronić aparat, aby wszechobecne kropelki wody nie dokonały dzieła zniszczenia.
Seljalandsfoss jest jednym z najbardziej znanych wodospadów Islandii. Jego cechą charakterystyczną jest to, że można wejść za ścianę spadającej wody i schować się w małej grocie. Niestety zimą ta ścieżka jest całkowicie skuta lodem i zamknięta dla turystów.
Gljúfrabúi, to wodospad znajdujący się kilkaset metrów na północ od Seljalandsfoss. Aby zobaczyć wodospad należy wejść do jaskini. Uwaga: W obydwóch przypadkach należy posiadać pelerynę przeciwdeszczową i nieprzemakalne buty! Najlepszy godzina zwiedzania: po południu, ze względu na zacienienie w pierwszej części dnia.

Skógafoss to imponujący wodospad położony w południowej Islandii, w dolinie Skógá. Wodospad jest szeroki na około 25 metrów i ma wysokość około 60 metrów, co czyni go jednym z największych wodospadów w kraju.
Wodospad jest szczególnie imponujący, gdy woda spada z wysokiej skały i tworzy efektowną mgiełkę, która rozprzestrzenia się wokół niego. W dzień słoneczny, promienie słoneczne oświetlają wodospad i tworzą piękne i kolorowe refleksy.
Skógafoss jest często odwiedzany przez turystów, którzy chcą podziwiać jego piękno i przemierzać szlaki turystyczne wokół niego. Można wejść na platformę widokową, z której roztacza się imponujący widok na wodospad i okolicę.
W pobliżu wodospadu znajduje się również muzeum Skógar, które prezentuje historię i kulturę regionu oraz pokazuje rękodzieło i tradycyjne stroje ludowe.
W każdym razie, Skógafoss to niezapomniany wodospad, który jest obowiązkowym punktem na trasie dla turystów odwiedzających Islandię. Jego imponujące rozmiary i niezwykła atmosfera są niezapomnianym doświadczeniem.
Najlepszy godzina zwiedzania: południe, nie za późno!

Położony w południowozachodniej części Islandii wodospad Gullfoss jest jedną z najczęściej odwiedzanych przez turystów atrakcji turystycznych tego kraju. Wodospad znajduje się na trasie rzeki Hvítá (pol. białej rzeki), która swoje źródło ma w jeziorze lodowcowym Hvítárvatn.
Bez wątpienia jest to jedno z tych miejsc, które warto odwiedzić podczas nawet krótkiego pobytu. Charakterystyczny kształt, olbrzymia moc oraz często pojawiająca się nad wodą tęcza - wszystko to powoduje, że stanięcie na wprost wodospadu jest trudnym do opisania doświadczeniem.
Patrząc na Gullfossa można by pokusić się nawet o stwierdzenie, że składa się on tak naprawdę z dwóch oddalonych od siebie o kilka metrów niezależnych wodospadów. Pierwsza część to stosunkowo niewielka 11-metrowa kaskada skierowana w prawo. Druga część wodospadu to już 21-metrowa i skierowana w dół niemal pionowa przepaść, z której woda opada z niesamowitą mocą oraz prędkością. Zaraz za wodospadem rozpoczyna się węższy wąwóz, którym rzeka płynie dalej na południe. Wąwóz przez który przepływa wodospad został wyrzeźbiony siłą nurtu rzeki w bazaltowych warstwach wulkanicznych.
Średnio przez wodospad w ciągu sekundy przepływa 109 m³ wody, ale wartość ta potrafi zwiększyć się niemal 20-krotnie.
Gullfoss zlokalizowany jest na trasie tzw. Złotego Kręgu (Golden Circle), jak popularnie nazywa się obszar znajdujący się w granicach jednodniowej wycieczki z Reykjavíku.

Znajdująca się, po północnej stronie Półwyspu Snæfellsnes góra Kirkjufell, została uznana za jedną z najpiękniejszych na całym świecie. W bliskim sąsiedztwie góry znajduje się bardzo malownicze, małe miasteczko Grundarfjörður.
Kirkjufell wznosi się na wysokości 463 metrów i jest bardzo charakterystyczna, za co znalazła się na liście 17 najpiękniejszych gór na świecie, którą opublikowała strona Mashable.
Islandzka góra znalazła się wśród takich cudów natury jak Mont Blanc we Francji, Phuket w Tajlandii czy lodowce np. lodowiec Fox w Nowej Zelandii.
Wzrost popularności góry Kirkjufell nastąpił po emisji serialu Gra o Tron, w którym pojawiła się ona dwukrotnie. Pierwszy raz w sezonie szóstym jako tło sceny stworzenia Białych Wędrowców przez Dzieci Lasu. W sezonie siódmym "zagrała" punkt orientacyjny nazywany górą w kształcie grotu strzały. Góry tej mieli wypatrywać po wyruszeniu za mur członkowie drużyny planującej schwytanie jednego z Innych.
Tuż obok leży wodospad Kirkjufellfoss (na zdjęciu wodospad i w tle góra).

Gejzer Geysir nazywany jest czasem ojcem wszystkich gejzerów. Określenie to nie jest jednak związane z jego olbrzymią mocą (potrafił on strzelać wodą na wysokość zbliżoną do 70-80 metrów), a z tym, że to właśnie Geysir jako jeden z pierwszych pojawił się w literaturze opisującej to niecodzienne zjawisko, i to od niego wywodzi się termin gejzer.
Oryginalna nazwa Geysir powstała z kolei na bazie czasownika geysa, który w języku islandzkim oznacza tryskanie. Nazwy własne w języku islandzkim to zazwyczaj neologizmy, czyli nowe słowa powstałe na bazie już istniejących.
Geysir bywa też nazywany Wielkim Geysirem (isl. Stóri Geysir), co możemy luźno przetłumaczyć jako... Wielki Tryskacz.
W rzeczywistości wiele osób myli mało aktywny Geysir z aktywnym gejzerem Strokkur.
Geysir wyrzucał wodę na wysokość 80 metrów od XIV wieku do lat 60. XX wieku. Obecnie wyrzuca wodę na kilka metrów co ok 48 godzin (niezbyt regularnie). Strokkur (isl. maselnica) jest gejzerem czynnym i wyrzuca wodę regularnie co około 5-7 min na wysokość nawet do 35 metrów.
Najlepszy godzina zwiedzania: cały dzień, piękne fotografie wychodzą o zachodzie Słońca.

Urridafoss jest największym i najbardziej spektakularnym z wszystkich wodospadów rzeki Thjorsa. Thjorsa jest najdłuższą rzeką kraju 230 km. Wodospad Urriðafoss jest największym na Islandii pod względem przepływu wody 360 m3/na sek. o szerokości ok 40 metrów i głębokości 6 metrów.
Znajduje się na małej obwodnicy, w południowej Islandii, 16 km od miasta Selfoss. Nazywany jest także wodospadem łososia. Mówi się, że populacja łososia z Thjorsa jest wyjątkowo duża.
Również występuje tam pstrąg i węgorz. Jest to tętniące życiem miejsce, choć wydaje się na pierwszy rzut oka, że nie z powodu panujących tam warunków.

Þingvellir (Hálsanefshellir) - połączenie płyt tektonicznych Þingvellir, obszar w południowo-zachodniej Islandii, położony kilkadziesiąt kilometrów na wschód od stolicy kraju Reykjaviku, na północnym brzegu największego islandzkiego jeziora Þingvallavatn.
Miejsce to jest bardzo ważne dla historii Islandii, jako że w tym miejscu w 930 po raz pierwszy zebrał się islandzki parlament Althing, który jest jedną z najstarszych instytucji parlamentarnych świata, która funkcjonuje do dziś. Althing obradował tutaj aż do końca XVIII wieku. W tym samym miejscu ogłoszono pełną niepodległość Republiki Islandii w dniu 17 czerwca 1944. Obszar ten jest również bardzo interesujący ze względu na budowę geologiczną. Znajduje się on bowiem w miejscu, gdzie stykają się płyty tektoniczne eurazjatycka i północnoamerykańska. Stąd też obserwuje się tu znaczącą aktywność sejsmiczną i wulkaniczną. Powierzchnia ziemi poprzecinana jest licznymi szczelinami, wśród których największa tworzy głęboki wąwóz Almannagjá. W 1928 utworzono na tym obszarze park narodowy, który w 2004 został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Na miejscu przepiekny i niewielki wodospad Öxarárfoss. Ten malowniczy wodospad, położony na rzece Öxará. Utworzony został w skutek ocieplenia się klimatu, które zaowocowało gwałtownym topnieniem okolicznych śniegów. Woda spada tu z wysokości około 20 metrów.

Kerið to jezioro wulkaniczne oraz krater wulkaniczny Grímsnes.
Jest to jedno z kilku jezior kraterowych w okolicy, zwane Zachodnią Strefą Wulkaniczną Islandii, obejmującą półwysep Reykjanes i lodowiec Langjökull. Kaldera, podobnie jak inne skały wulkaniczne w okolicy składają się z czerwonej (zamiast czarnej) skały wulkanicznej. Sama kaldera ma około 55 m głębokości, 170 m szerokości i 270 m szerokości. Kaldera Keriða jest jednym z trzech najbardziej rozpoznawalnych kraterów wulkanicznych. Wiek oceniany jest na 3000 lat. Pozostałe dwa podobne na Islandii to Seyðishólar i Kerhóll. Podczas gdy większość krateru jest stroma, z niewielką roślinnością, jedna ściana jest nachylona łagodniej i pokryta głębokim mchem, i można ją dość łatwo zejść. Samo jezioro jest dość płytkie (7–14 metrów).
Chociaż wulkanolodzy początkowo wierzyli, że Kerið powstało w wyniku ogromnej eksplozji wulkanicznej, podobnie jak przyjęta norma z kraterami wulkanicznymi, dokładniejsze badania regionu Grímsnes nie wykazały żadnych dowodów na taką eksplozję w Kerið. Obecnie uważa się, że Kerið był wulkanem stożkowym, który wybuchł i opróżnił swój rezerwat magmy. Po wyczerpaniu magmy ciężar stożka runął w pustą komorę magmy.
Właściciele gruntów pobierają opłatę za wstęp, aby zobaczyć krater w wysokości 400 ISK (od marca 2019 r ).

Jeden z wielu wodospadów w południowej Islandii.
Znajduje się na polach lawy na północ od stratowulkanu Hekla w pobliżu zbiegu rzek Fossa i Þjórsá około 30 km na wschód od wsi Flúðir, dotrzeć do niego można drogą szutrową nr 32 przez pola lawy Vikrar.
Hjálparfoss oznacza po islandzku "Wodospad Pomocy". Nazwa pochodzi od nazwy regionu Hjálp co po islandzku oznacza pomoc.
W dawnych czasach po pokonaniu niebezpiecznej trasy przez pustynną wyżynę Sprengisandur właśnie tu wędrowcy zaopatrywali się w wodę i żywność dla koni.
W okolicy znajduje się wiele innych interesujących wodospadów, ok. 5 km na południe znajduje się Þjófafoss; na wschodzie znajdują się Háifoss na rzece Fossa i Tangafoss na rzece Þjórsá.
Wzdłuż rzeki prowadzi oznakowany szlak turystyczny, drogą szutrową numer 864 można również dojechać samochodem do punktu widokowego. W dół rzeki za wodospadem Hjálparfoss znajduje się Búrfellsstöð – druga co do wielkości elektrownia wodna Islandii.

Obszar aktywności geotermalnej w południowo-zachodniej części Islandii w pobliżu lotniska w Keflaviku.
Seltún to obszar obfitujący w solfatary, fumarole, gorące źródła i baseny wrzącego mułu. Na głębokości 1000 metrów temperatura wynosi ponad 200 stopni Celsjusza. Kolor gleby jasnożółty, czerwony, zielonkawy. Jeden z najbardziej "śmierdzących" miejsc na Islandii.
To własnie w Seltún niemiecki chemik Robert Bunsen opracował hipotezę formowania się kwasu siarkowego w naturze. W pobliżu Krýsuvík znajdują się liczne kratery maar np. jezioro Grænavatn, a także rzędy kraterów i małe wulkany tarczowe.
Islandczycy Eggert Olafsson i Bjarni Palsson byli pierwszymi, którzy eksperymentowali z odwiertami w tym kraju. W roku 1756 użyli świdra pożyczonego z Królewskiej Duńskiej Akademii Nauk, by zbadać okolicę ciepłych źródeł w Krysuvik. Pierwszy odwiert sięgał około 10 m, podczas gdy drugi tylko 3 m, a już dotarli do żył z gorącą wodą. Po wyciągnięciu świdra z odwiertu, błotnista woda wystrzeliła na 1,5 m w górę, zatem udało im się stworzyć nowe gorące źródło. Od czasu wielkiego trzęsienia ziemi w 2000 roku jezioro Kleifarvatn, po którego brzegu spacerowałem zmniejszyło swą powierzchnię o 20%. W 1188 roku z rzędu kraterów Ogmundargigar miała miejsce erupcja wulkaniczna.

W południowo-wschodniej Islandii znajduje się jedna z najpopularniejszych atrakcji na Islandii - laguna lodowcowa Jokulsarlon wypełniona górami lodowymi. To obowiązkowe miejsce jeżeli planujesz kilkudniowe wakacje na Islandii oraz eksplorowanie tej części wyspy. W pobliżu leży również czarna Diamentowa Plaża pełna porozrzucanych, krystalicznych brył lodu lśniących w słońcu przy dobrej pogodzie, bez względu na porę roku.
Tysiące ludzi dociera do Jokulsarlon przez cały rok. Nie ma się co dziwić - w tym miejscu zrobiono nie tylko tysiące zdjęć, ale również laguna stanowiła tło do kilku słynnych produkcji filmowych realizowanych na Islandii! Co dokładnie czyni tę lokalizację tak wyjątkową?
Informacje o lagunie lodowcowej Jökulsarlon
● jökulsárlón o maksymalnej głębokości 248 metrów jest najgłębszym jeziorem Islandii;
● powierzchnia Jökulsárlón wynosi 18 km²;
● dojazd do Jökulsárlón ze stolicy Islandii, Reykjavíku, zajmuje około 5 godzin;
● góry lodowe w Jökulsárlón składają się z lodu, który ma ponad 1000 lat;
● Jökulsárlón zaczęła powstawać w 1934 roku, kiedy lodowiec Breiðamerkurjökull zaczął się wycofywać;
● Zalew zwiększył się czterokrotnie od wczesnych lat siedemdziesiątych;
● Laguna łączy się z oceanem i dlatego składa się z mieszanki wody morskiej i słodkiej, która nadaje jej wyjątkowy kolor;
● Przez cały rok w Jökulsárlón można zobaczyć foki, które gromadzą się u ujścia laguny, aby zimą łowić ryby;
Jökulsárlón leży na południe od Vatnajökull, największego lodowca w Europie. Vatnajökull i jego okolice, w tym Jökulsárlón, tworzą największy park narodowy Islandii i drugi co do wielkości park narodowy w Europie, po Yugid Va w Rosji.
Laguna powstaje naturalnie ze stopionej lodowatej wody i nieustannie rośnie, podczas gdy wielkie bloki lodu odrywają się z pobliskiego lodowca. Wraz ze wzrostem Jokulsarlon cofający się lodowiec wyraźnie pokazuje skutki globalnego ocieplenia. Taki stan rzeczy sprawia, że odwiedziny w tym miejscu są niezwykłe i za każdym razem Jokulsarlon wygląda inaczej.
Góry lodowe oderwane od lodowca wpadają do laguny, a następnie powoli topią się i dryfują w stronę morza, gdzie są wypolerowane przez fale północnego Atlantyku, zanim zostaną wyrzucone na brzeg na kruczoczarnej plaży zwanej Breiðamerkursandur. W związku z tym ten czarny odcinek wybrzeża jest zawsze pokryty półprzezroczystymi lodowymi rzeźbami, które błyszczą w słońcu, podobnie jak diamenty. Właśnie dlatego Breiðamerkursandur jest nazywana Diamentową Plażą.
Kolonie fok pływają po Jokulsarlon i odpoczywają na wybrzeżu, bądź relaksują się na dryfującej górze lodowej. Laguna obfituje również w ptactwo, szczególnie latem, kiedy można zobaczyć rybitwę arktyczną i wiele innych gatunków.
Pamiętaj, że jazda wzdłuż południowego wybrzeża do Jökulsárlón jest niezwykle przyjemna. Nie spiesz się i ciesz widokami!

Reykjavík to stolica Islandii oraz największe miasto Islandii. Położone jest w południowo-zachodniej części nad Zatoką Faxa. Jest najbardziej wysuniętą na północ stolicą świata.
Na północ od Reykjavíku w odległości 10 km góruje masyw Esja.
Ludność islandzkiej stolicy wynosi 124 800 mieszkańców (2018). Miasto wchodzi w skład gminy Reykjavíkurborg, która oprócz stolicy obejmuje jej okolice oraz tereny położone po drugiej stronie zatoki Kollafjörður. Całą gminę zamieszkuje 126 000 osób. Zespół miejski Wielkiego Reykjavíku (Stór-Reykjavík), obejmujący stolicę i sąsiednie miasta skupia 217 700 osób, a cały region stołeczny Höfuðborgarsvæðið 222 500, czyli około 2/3 ludności kraju.
W miejscu dzisiejszej stolicy Islandii powstała najstarsza, założona z myślą o stałym osadnictwie, osada na wyspie. Założył ją w 874 roku norweski wiking Ingólfur Arnarson. Nazwał to miejsce Reykjavík, co po islandzku znaczy dymiąca zatoka, od znajdujących się tu gorących źródeł i gejzerów. Osada rozwijała się później dzięki założonemu w pobliżu w 1226 roku klasztorowi augustiańskiemu. W połowie XVIII wieku lokalny przedsiębiorca próbował rozwinąć drobny handel i przemysł, by przełamać duński monopol handlowy.
18 sierpnia 1786, liczącej 167 mieszkańców osadzie przyznano prawa miejskie. Wkrótce miasto zostało siedzibą protestanckiego biskupa Islandii, a także islandzkiego parlamentu Althing. Od tej pory Reykjavík ciągle rozwija swój potencjał ludnościowy – w XX wieku zwiększył liczbę mieszkańców blisko 10-krotnie. W 1911 założono tu pierwszy w Islandii uniwersytet Háskóli Íslands (Uniwersytet Islandzki).
W 2000 Reykjavík był jednym z dziewięciu Europejskich Miast Kultury.
Śródmieście usytuowane jest w północnej części miasta, jego punktem charakterystycznym jest jezioro Tjörnin, nad którym wybudowano postmodernistyczny ratusz. Neoklasyczny budynek siedziby parlamentu Islandii, nazywany z islandzkiego Alþingishúsið, oddano do użytku w 1881, sąsiaduje on z luterańską katedrą Dómkirkjan wzniesioną w mieście w XVIII wieku. Najstarszy zachowany dom w Reykjavíku pochodzący z 1762, stoi przy ulicy Aðalstræti 10.
Nad miastem góruje charakterystyczna bryła kościoła Hallgrímskirkja (drugi w kraju najwyższy budynek), na którego wieży znajduje się punkt widokowy. W 1929 ukończono budowę katolickiej katedry Chrystusa Króla, według projektu Guðjóna Samúelssona. W dzielnicy Laugardalur w 1961 założono ogród botaniczny Grasagarður Reykjavíkur, prezentujący około 5 tysięcy gatunków roślin.
Na położonej na północ od miasta wyspie Viðey, wchodzącej w skład gminy stołecznej, znajdują się dwa historyczne budynki z XVIII wieku – rezydencja Viðeyjarstofa i kościół Viðeyjarkirkja. Reykjavík to jedyne miasto na świecie posiadające najbardziej dziwaczne muzeum na świecie. Muzeum penisów - Hið Íslenzka Reðasafn. W zbiorach muzeum znajduje się 280 okazów zwierzęcych penisów pochodzących od 93 różnych gatunków zwierząt. Wśród nich znajdują się okazy jednych z największych, jak i jednych z najmniejszych penisów w świecie zwierząt.

Dettifoss należy do najpopularniejszych wodospadów Islandii. Jest też jednym z najbardziej charakterystycznych, ponieważ przepływający przez niego strumień wody pełen jest pyłu oraz osadów, przez co ma mocno szary (wręcz brudnawy) kolor.
Dettifoss zlokalizowany jest w północno-wschodniej części Islandii i jest częścią rzeki Jökulsá á Fjöllum, której nazwę możemy przetłumaczyć dosłownie jako "Rzeka Lodowcowa z Gór". Źródłem rzeki jest największy lodowiec Europy, Vatnajökull, a jej ujściem Morze Grenlandzkie.
Wodospad Dettifoss jest szeroki na 100 metrów, wysoki na mniej więcej 45 metry i spada do kanionu Jökulsárgljúfur. Szczególnie warta odnotowania jest jednak jego moc - w ciągu sekundy przepływa przez niego średnio 193 m³ wody, co czyni go jednym z najpotężniejszych wodospadów w całej Europie, i najpotężniejszym dużym wodospadem na całej Islandii!
Wodospad Dettifoss zyskał ogromną popularność dzięki filmowi Prometeusz w reżyserii Ridleya Scotta. W początkowej scenie jeden z Inżynierów (członków wyższej i dawnej cywilizacji) stoi po wschodniej stronie wodospadu, gdzie poświęca samego siebie w celu stworzenia życia na odwiedzanej planecie. Humanoid ostatecznie umiera i wpada do wodospadu.

Kawałek na wschód od jeziora wznosi się majestatyczny wulkan Hverfjall, którego krater ma średnicę o rozmiarze ponad 1000 metrów, co czyni go jednym z największych kraterów tego typu na świecie.
Turyści mający więcej siły mogą wejść na szczyt wulkanu i obejść krater dookoła. Oprócz możliwości rzucenia okiem do wnętrza krateru miejsce to oferuje także panoramiczny widok na całą okolicę.
Uwaga! Wejście na górę oraz obejście krateru dookoła wymaga trochę wysiłku, zwłaszcza w bardzo wietrzny dzień.

Miejsce to słynie z wielu charakterystycznych form geotermalnych. Podczas spaceru zobaczymy przynajmniej kilka basenów błotnych, w których "gotuje" się błoto i na powierzchni powstają charakterystyczne bąble, oraz fumaroli, czyli wyziewów ziemnych, z których wydobywa się para o zapachu siarki.
Obszar ten swoje właściwości zawdzięcza faktowi, że temperatura na głębokości 1000 metrów dochodzi do ponad 200°C, a podgrzewana woda gruntowa paruje i wydobywa się na powierzchnię.
Z powodu wysokiej temperatury flora na obszarze geotermalnych praktycznie nie występuje, a za różnorodność kolorów gleby odpowiadają gazy wydobywające się z wnętrza ziemi.
Obszar geotermalny nie zajmuje zbyt rozległego terenu i całość bez większego pośpiechu przejdziemy w około 30-45 minut. Pamiętajmy, żeby trzymać się wyznaczonych ścieżek i nie dotykać parującej bądź gorącej ziemi.
Warto też uważać na parę, która nawet z pewnej odległości potrafi lekko sparzyć. Bardzo gorąca para wydobywa się z charakterystycznych pieców, a do tego wiatr potrafi ją skierować prosto na stojących blisko turystów.
Nie każdemu do gustu przypadnie też zapach siarki, który jest wszechobecny, zwłaszcza bezpośrednio przy wyziewach.
Hverir czyli gorące źródła. Słowo hverir w języku islandzkim używane jest w odniesieniu do gorących źródeł, więc nazwę tego miejsca moglibyśmy przetłumaczyć jako obszar geotermalny gorących źródeł.

Vestfirðir (dosłownie Fiordy Zachodnie) to najrzadziej odwiedzany region w północno-zachodniej Islandii, obejmujący historyczne okręgi (sýsla) Barðastrandarsýsla, Ísafjarðarsýsla i Strandasýsla oraz dziewięć współczesnych gmin. Jest to obszar bardzo słabo zaludniony i mieszka tu niecałe siedem tysięcy mieszkańców (2018), z czego duża część w Ísafjörður (głównym mieście i stolicy regionu).
Region jest znany ze swoich imponujących krajobrazów, w tym wodospadów, jaskiń, gór i fiordów.
Geograficznie region ten zajmuje obszar Półwyspu Północno-Zachodniego, połączonego z resztą wyspy wąskim przesmykiem o szerokości 12 km. Linia brzegowa jest bardzo dobrze rozwinięta – jej długość wynosi 2100 km, co stanowi 1/3 linii brzegowej całej wyspy. Wzdłuż niej można znaleźć ponad 50 fiordów i zatok, sięgających niekiedy 10 km w głąb lądu. Wnętrze półwyspu zajmują góry o spłaszczonych wierzchowinach, o wysokościach sięgających 900 m n.p.m., które opadają stromym ścianami do oceanu. Wiek bazaltowych skał oceniany jest na 16 milionów lat.
Najciekawszym miejscem regionu jest Ísafjörður, gdzie można obejrzeć stare XVIII-wieczne budynki oraz zwiedzić muzeum żeglugi i rybołówstwa w tym regionie. Ponadto zainteresowaniem turystów cieszy się nieskażona ludzką obecnością natura. Wielu z nich przyjeżdża podziwiać stanowiska dzikiego ptactwa, gnieżdżącego się na skalnych urwiskach.
Do przyrodniczych atrakcji regionu należą: czerwona plaża Rauðasandur, klif Látrabjarg, będący najbardziej na zachód wysuniętym punktem Islandii, wodospad Dynjandi, rezerwat Hornstrandir i wybrzeże Strandir.
Vestfirðir jest również siedliskiem wielu rzadkich gatunków zwierząt i roślin, takich jak foki, mewy i głuptaki. Wiele z tych stworzeń można zobaczyć w rezerwatach przyrody, takich jak Rauðisandur i Látrabjarg.
W regionie znajdują się także niektóre z najstarszych i najlepiej zachowanych wioskórólniczych w kraju, w tym wiele wiejskich domów i stodoł, które są dzisiaj popularnymi miejscami dla turystów.
Vestfirðir jest często uważany za jedno z najpiękniejszych i najbardziej autentycznych miejsc w Islandii, z dala od turystycznych szlaków. Warto odwiedzić, jeśli chcesz poczuć prawdziwy klimat Islandii i zobaczyć niezapomniane krajobrazy.

Fjadrárgljúfur, to najbardziej malowniczy kanion na Islandii.
Jest głęboki na blisko 100 metrów, a jego długość to ponad kilometr. Przez środek kanionu przepływa mająca źródło w górze Geirlandshraun rzeka Fjaðrá. Fjaðrá jest jednym z dopływów 115 kilometrowej rzeki Skaftá.
Sam kanion jest wąski i ma kształt lekkiej serpentyny, podczas gdy jego ściany w wielu miejscach są niemal pionowe. To razem z głębokością sprawia, że widok zarówno z góry jak i z dołu zapiera dech w piersiach.
Uważa się, że kanion uformowany został podczas ostatniej epoki lodowcowej, czyli około 9000 lat temu. Podczas cofania się lodowca powstała laguna lodowcowa (jezioro lodowcowe), z której w stronę terenu na którym znajduję się obecnie kanion wylewał się strumień rzeki o dużej sile. Strumień przez pewien czas wypukiwał najmiększe skały oraz piaski i ostatecznie wyrzeźbił głęboki kanion.
Po pewnym czasie laguna wypełniła się osadem przyniesionym przez rzeki lodowcowe wypływające z krańca lodowca, co doprowadziło do zmniejszenia siły rzeki przepływającej przez wyrzeźbiony już kanion.
Samo podłoże skalne kanionu jest jednak dużo starsze i składa się z palagonitu, który uformował się w tym miejscu około 2 miliony lat temu.
Kanion w zimowej scenerii pojawił się w pierwszym odcinku ostatniego sezonu serialu Gry o Tron. W efektownej scenie Daenerys Targaryen razem z Jonem Snow przelecieli przez kanion dosiadając smoki.

Fjallsárlón to niezwykle urokliwe jezioro lodowcowe, które uformowało się niecałe 100 lat temu przy południowym końcu największego europejskiego lodowca Vatnajökull.
Fjallsárlón leży przy drodze numer 1 i oddalone jest od słynnej laguny lodowcowej Jökulsárlón o około 10 minut. Mimo że jest znacznie mniejsze od swojego sąsiada, to oferuje wcale nie gorsze widoki - a sam lodowiec znajduje się niemalże na wyciągnięcie ręki.j scenerii pojawił się w pierwszym odcinku ostatniego sezonu serialu Gry o Tron. W efektownej scenie Daenerys Targaryen razem z Jonem Snow przelecieli przez kanion dosiadając smoki.
Jezioro w sezonie letnim wypełnione jest pływającymi swobodnie odłamkami lodowca, z których część charakteryzuje się kryształowo błękitnym kolorem. Zaczynając od kwietnia organizowane są około 90-minutowe wycieczki łodzią po lagunie, w trakcie których będziemy mogli zbliżyć się do tych niesamowitych rzeźb lodowych. Więcej informacji znajdziecie tutaj.
W sezonie letnim możemy swobodnie spacerować wzdłuż brzegu oraz wejść na punkt widokowy umiejscowiony na niewielkim wzgórzu.
Podczas odwiedzin w miesiącach letnich powinniśmy uważać jednak na wydrzyki, które składają w okolicy jaja i nie należą do najszczęśliwszych, gdy ktoś się do nich zbliża.

Słowo Snæfellsnes wydaje się być skomplikowane dla obcokrajowców, ale da się je łatwo rozbić na części. Można je przetłumaczyć jako półwysep “Śnieżnej Góry” - jest to nazwa adekwatna dla podłużnego półwyspu, na którym znajduje się wulkan z czubem pokrytym lodowcem.
Można także porównać tę nazwę do staroangielszczyzny – snæ to śnieg, słowa „fells” używano w znaczeniu „góra” czy „wzgórze” (stąd nazwa najwyższej góry Anglii, Scafell Pike), a islandzkie „nes” wygląda jak skrócone angielskie „peninsula” – półwysep.
Warto jednak zatrzymać się na chwilę i opowiedzieć trochę o tym niewielkim skrawku lądu obfitego w atrakcje.
Znajduje się tu tak wiele rozmaitych atrakcji, że często mówi się, że półwysep Snæfellsnes to “Islandia w miniaturze”. Są tu: wulkan, lodowiec, pola lawowe, kratery, wodospady, czarne i białe plaże, jaskinie, malownicze góry, spokojne wioski rybackie, miasteczka, a także piękne widoki na wybrzeże z wyszczerbionymi skałami i zastygniętymi w kamień trollami wyłaniającymi się z fal Atlantyku.
Na Islandii znajdują się tylko trzy parki narodowe, a ten jest drugi pod względem wielkości. Otacza wulkan i lodowiec Snæfellsjökull i jako jedyny park narodowy na Islandii rozciąga się aż do linii brzegowej.
Ten park narodowy ma 170 kilometrów kwadratowych powierzchni, a na jego terenie znajduje się wiele pięknych atrakcji, które mają znaczenie również pod kątem folkloru. Najsłynniejszą z nich jest saga opisująca przygody Bárðura Snæfellsása. Wiele lokalizacji na Snaefellsnes zostało nazwanych na cześć tego pół-człowieka, pół-trolla.
Juliusz Verne użył tego miejsca w swojej książce „Podróż do wnętrza Ziemi”. Lodowiec to także miejsce akcji innej słynnej książki, „Kristnihald undir Jökli”(ang. „Under the Glacier”, “Pod Lodowcem”), napisanej przez islandzkiego noblistę, Halldóra Laxnessa. Nietrudno się dziwić, dlaczego wszystkich przyciąga idylliczny stożkowy kształt wulkanu, który podczas bezchmurnych dni można podziwiać z oddalonego o 120 km Reykjavíku.
Wszystkie te walory przyczyniły się do wzrostu popularności lodowca i wulkanu Snæfellsjökull, który na przestrzeni ostatnich lat stał się jedną z najpopularniejszych atrakcji Islandii.

Seyðisfjörður reklamowane jest jako najpiękniejsze miasteczko Islandii. Sami nie widzieliśmy ich na tyle dużo, żeby móc wydać aż tak kategoryczny osąd, ale bez wątpienia ma w so1bie "to coś".
Warto zdawać sobie jednak sprawę, że Seyðisfjörður jest niewielkie i dość szybko obejdziemy je całe wzdłuż oraz wszerz. Na szczęście po drodze możemy obejrzeć trzy wodospady, które zrekompensują nam trudy dojazdu.
Seyðisfjörður leży na wschodzie wyspy, na końcu fiordu o tej samej nazwie, który otoczony jest wysokimi wzniesieniami. Jego zachodnią ścianę stanowi góra Mt. Bjólfur (1085 m), a wschodnią Strandartindur (1010 m).
Znaleziska archeologiczne świadczą o tym, że fiord zamieszkany był już w pierwszych wiekach po przybyciu wikingów na wyspę. Pierwszym osadnikiem był niejaki Bjólfur, na cześć którego nazwano najwyższy z tutejszych szczytów.
Współczesne miasteczko datowane jest na połowę XIX wieku. Założyli je norwescy rybacy i to właśnie rybołówstwo napędzało osadę przez pierwsze dekady istnienia. Współcześnie Seyðisfjörður nastawione jest mocno na turystykę. W mieście znajduje się port, w którym cumują pełne turystów wielkie statki wycieczkowe.
Głównymi atrakcjami miasteczka są jego malownicze położenie we fiordzie oraz drewniana zabudowa centrum (niektóre z budynków powstały jeszcze w XIX wieku).
Najbardziej charakterystycznym zabytkiem jest Bláa kirkja (pol. Niebieski Kościół). Jest to drewniana świątynia pomalowana na pastelowo błękitny kolor. Początki budowli sięgają końca XIX stulecia. Pierwotnie kościół stał w innym miejscu, a na swoje obecne miejsce trafił dopiero w 1920 roku. Historyczne wnętrza spłonęły w trakcie pożaru pod koniec poprzedniego stulecia, ale odbudowano je z zachowaniem tradycyjnej architektury.

Krajobraz Islandii kształtowany jest przez aktywność wulkaniczną. Ciągnące się kilometrami pola lawy, bazaltowe kolumny, kratery - wszystko to widoczne jest na powierzchni. Przed naszym wzrokiem ukryte są za to inne efekty uboczne erupcji wulkanicznej - majestatyczne tunele lawowe.
Jeden z najdłuższych tuneli tego typu, Raufarhólshellir, oddalony jest o zaledwie 30 minut drogi od Reykjavíku. Jego ściany mienią się różnymi odcieniami czerwieni, wyglądając przy tym zjawiskowo.
Tunel Raufarhólshellir, podobnie jak wiele innych islandzkich lokalizacji, pojawił się w jednej z hollywoodzkiej produkcji. W jego wnętrzu nakręcono scenę w jaskini w filmie Noe: Wybrany przez Boga.
Tunel Raufarhólshellir powstał w trakcie erupcji wulkanu Leitin na półwyspie Reykjanes około 5200 lat temu. Wydobywająca się podczas erupcji lawa przemierzyła odległość zbliżoną do 30 kilometrów (miała dosięgnąć nawet obszaru dzisiejszej stolicy!) Powstałe w tym czasie pole lawowe nazywane jest Leitahraun.
Raufarhólshellir należy do najdłuższych tuneli lawowych na Islandii oraz w całej Europie. Jego całkowita długość to 1360 m, przy czym główny tunel jest długi na około 900 m. Wysokość w najwyższym punkcie dochodzi do niemal 10 m, a szerokość w najszerszym do 30 m.
Początkowy fragment tunelu posiada otwory w dachu, które przypominają antyczne oculusy (znane z rzymskiego Panteonu). W okresie zimowym wpada przez nie śnieg i tworzą się rozległe zaspy.
Z powodu dużej ilości żelaza wnętrze tuneli mieni się w czerwonych barwach, przypominając kolor powierzchni Marsa.
Wnętrze tuneli pełne jest stalaktytów, stalagmitów i innych formacji skalnych. W sezonie zimowym w trakcie zwiedzania natrafimy również na lodowe rzeźby.
Tunel Raufarhólshellir jest atrakcją całoroczną, a zwiedzanie możliwe jest tylko w trakcie wycieczki z przewodnikiem.
Całość trwa około 60 minut. Wycieczki startują regularnie o każdej pełnej godzinie. Przed wyruszeniem otrzymamy kask z latarką, a w sezonie zimowym także nakładki antypoślizgowe na buty.
Początkowa część tunelu posiada otwory w dachu, przez które w sezonie zimowym dostaje się śnieg i potrafi być ślisko. Odwiedzenie tunelu w zimowej aurze jest świetnym doświadczeniem, gdyż mamy szanse na zobaczenie wielu lodowych stalagmitów.
W zamkniętej części tunelu temperatura utrzymuje się niewiele powyżej zera. W lato jest więc chłodno, a w zimę potrafi być cieplej niż na powierzchni, w czym pomaga brak wiatru. Podczas zwiedzania tunelu nie dojdziemy do jego końca, ale dostaniemy się na tyle głęboko, żeby móc podziwiać go w pełnej krasie.
W trakcie zwiedzania przewodnik opowie nam więcej o tunelu Raufarhólshellir oraz innych tunelach lawowych. Jednym z ciekawszych etapów wycieczki jest możliwość przebywania przez około 2-3 minuty w całkowitej ciemności.